<<Ο κάθε άνθρωπος όπως από μόνος του διαλέγει το μαρτύριο του έτσι και μόνος του διαλέγει πότε αυτό θα ξεκινήσει και πότε θα σταματήσει>>. Αυτά είναι τα λόγια του Τέλη του Αριστοτέλη. <<Τέλης, από τον Αριστοτέλης.!>> το λέει συνέχεια κι αυτό,τον ρωτάς δεν τον ρωτάς..

Ο Τέλης ο Αριστοτέλης έχει ένα

α-σύγχρονο καφενείο που αν και

α-σύγχρονο, (παλιακό δηλαδή), ανήκει μέσα στο φοιτητικό πλαίσιο ψυχαγωγίας στην Πάτρα. Είναι γωνιακό με τζαμαρίες μεγάλες που επιτρέπουν στο φως της ημέρας να λαμπρύνει όλα όσα υπάρχουν μέσα σ’αυτό και να δίνουν ένα ξεχωριστό νόημα στη ζωή με την αρχοντιά τους και τη σταθερή αξία των χρόνων που εκτιμούνται. Το μεγάλο του μπαρ από μασίφ ξύλο είναι όσο η μια πλευρά του τοίχου με στρογγυλεμένες γωνίες και από τις δύο μεριές του και είναι σχεδόν πάντα γεμάτο. Τα τραπέζια του δεκαεπτά μαζί με μια καβάντζα, από άσπρο μάρμαρο, τετράγωνα,με βαριά σιδερένια βάση , έχουν επάνω ένα τασάκι ασημένιο από αυτά που τα πατάς και στριφογυρίζουν. Όταν έρχεται για παρααγγελία ο Αριστοτέλης βάζει το δάχτυλο και το πατάει απαλά, με ρυθμό πάντα τον ίδιο, μετά το επιστρέφει στο κέντρο και κατευθυνόμενος προς το μπαρ λέει:

<< εις το επανιδείν >>.. Όλη η γωνία και ο απέναντι δρόμος μοσχοβολάνε με φρεσκοαλεσμένο καφέ. Είναι και καλός ” μάστορας” και έτσι το καφενείο του έχει πάντα δουλειά. Η μασκότ του όμως είναι οι “Αριστοτελικές” του φιλοσοφίες.! εξού και το όνομα:

<< ΑΡΙΣΤΟ & ΤΕΛΕΙΟΝ>>

Μπαίνει βγαίνει ο καφετζής πάντα με ένα φιλοσόφημα στα χείλη και η ατάκα του είναι: “Τέλης, και φιλοσοφείς – τον καφέ σου σαν θα πιεις”.
Όλοι τον “πάμε” τον Τέλη. Οι σοφίες που αραδιάζει πάντα είναι χρήσιμες, γιατί είτε τις εξαργυρώνεις την ώρα που τις ακούς είτε τις σημειώνεις για αργότερα. Μια μέρα έφαγε ” πιστόλα” και ένα τραπέζι από έξω έφυγε δίχως να πληρώσει. Αφού το μάζεψε, στον στρογγυλό του δίσκο με την χειρολαβή από επάνω, ανέβηκε στο τρίτο σκαλοπάτι μπαίνοντας μέσα γύρισε προς το μέρος μας και είπε. << Ούκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος! , έτσι απάντησε ο Μένιππος από την Ιορδανία στον εισπράκτορα όταν πήγε να του χαλάσει το μεσημεριάτικο χουζούρι σύμφωνα με το συστημα των εισπρακτικών, κατά την εποχή των προγενέστερων μπαταχτσίδων..>> Μπαταχτσής είπε, είναι τουρκική λέξη.. και μετά έδωσε τη ρίζα.

Ο Τέλης ο Αριστοτέλης έχει άμμο που ψήνει τον ελληνικό. Όποιος κάθεται στο μπαρ ορέγεται το βάζο με τα πολύχρωμα μικρά τετράγωνα λουκουμάκια και στο σήκωμα του καφέ λέει διάφορα.. << Το παρελθόν πρέπει να το θυμόμαστε όσο θυμόμαστε την έμβρυη ζωή μας. Να βρίσκεται στο α- να κοιμάται στο υπό- , μα ποτέ του να μην έρχεται στο συνειδητό! Το παρόν να κατασκευάζεται και το μέλλον να συντελείται!>> … Τελευταία μάλιστα καθιέρωσε κέρασμα, νέτο- σκέτο καφεδάκι για κάθε χωρισμένο.. προχθές, το ρούφηξα κι εγώ..

<< Είναι ευκολότερο να πεθάνεις για μια γυναίκα παρά να ζήσεις μαζί της.. “Λόρδος Βύρων” !>> μου είπε.. βαρύ μου ήρθε.. καλά που ήταν και το λουκουμάκι..!

TagsΔιήγημα