“Δεν ξέρω…” της είπε και της άφησε το χέρι με δύναμη προς τα κάτω’ ύστερα άρχισε να μιλά απόμακρα…

<<Δεν ξέρω..>> της είπε και της άφησε το χέρι με δύναμη προς τα κάτω’ ύστερα άρχισε να μιλά απόμακρα. Ξαφνικά πάγωσε το ποτάμι και ήταν έτοιμοι και οι δύο να βουτήξουν μέσα στα κρύα νερά. Εκείνος με το πείσμα του και το θυμό που τον κατέβαλε μετά που άκουσε τα νέα.., εκείνη από τη λύπη. <<Πως; πως μπορεί να μην καταλαβαίνει;>> αναρωτήθηκε και τα δάκρυα της αναγκάστηκε να τα κρύψει ανάμεσα στα μεγάλα και γυριστά ματόκλαδα της για να μην τον εξοργίσει περισσότερο. Χθες το βράδυ το έμαθε η Ελένη, μετά από τηλεφώνημα, πως ένας συνάδελφος που δούλευε στο γραφείο μαζί της ήταν στο νοσοκομείο, από τροχαίο ατύχημα και εκείνη ήθελε να πάνε γιατί μπορεί να χρειαζότανε και αίμα. Ο Δημήτρης όμως ζήλευε. Ακόμη ζήλευε.! επειδή ο Βασίλης ποτέ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για την Ελένη και πάντα έβρισκε κάποιον διακριτικό τρόπο για να της δείχνει τη συμπάθεια του. Ύστερα μάλιστα και από την τελευταία φορά που εκείνος τόλμησε να της χαρίσει ένα λουλούδι.. Ο Δημήτρης έγινε έξαλλος.!! Όταν το είδε στο γραφείο της, πήρε και το πέταξε από το παράθυρο μαζί με το ποτήρι που το είχε βάλει μέσα. Περίεργοι που είναι οι άντρες .. Εκείνος.. τρία χρόνια που ήτανε μαζί, ούτε τσουκνίδα.. Μόνο γαϊδουράγκαθα.. όπως θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει παρομοιάζοντας πολλές φορές απέναντί της τη συμπεριφορά του.

Τα δάκρυα της Ελένης δεν ήταν γιατί δεν ήθελε να πάνε τελικά στο νοσοκομείο να δουν το Βασίλη, μα επειδή εκείνος δεν μπορεί ποτέ να καταλάβει πως αυτή στέκεται δίπλα του. Όσο και αν τον αγαπάει όσο και αν του το δείχνει εκείνος μοιάζει σαν να μη νιώθει. << Πως; ..πως είναι δυνατόν.!>> αυτό πάντα φωνάζει μέσα της η κοπέλα, κάθε φορά που με διάφορους τρόπους το ανακάλυπτει. Το ποτάμι ανάμεσά τους παγώνει συχνά.. αμέσως, μόλις παρουσιάζεται μια αφορμή η οποία θα φουντώσει στην ιδιοσυγκρασία του αισθήματα ανασφάλειας, μειονεξίας, και ενός ακαθόριστου φόβου. Όσο εκείνη τον αγαπάει τόσο εκείνος βγάζει αγκάθια σαν το σκατζόχοιρο και κουρνιάζει μέσα στη ψυχή του μια αδιάκοπη μιζέρια. Τι είναι αυτό που τον παιδεύει; πως μπορεί να το αντιμετωπίσει η Ελένη και με ποιον άλλο τρόπο, (αφού με την αγάπη της δεν το πετυχαίνει).. θα μπορούσε να τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα; να πάψει να νιώθει την αόρατη απειλή πάνω από το κεφάλι του συνέχεια και να αφήσει μέσα του χώρο;. Αυτό είναι που του λείπει.. ο χώρος.! Αισθήματα αρνητικά καταλάμβανουν όλο τον εσωτερικό του χώρο και ο κόσμος του είναι γκρίζος, μουντός, υγρός και ομιχλώδης όλο το χρόνο.

Η Ελένη τον αγαπάει.. όπως τα λουλούδια το φως του ήλιου.., σαν τη διψασμένη γη που καρτερεί την Αυγουστιάτικη βροχή.! όπως το αηδόνι που ξενυχτάει μέσα στα δέντρα τα βράδια του καλοκαιριού και σε ξυπνάει με το άσμα του!! τον αγαπάει.. όπως το φεγγάρι τη θάλασσα και τα αστέρια το δειλινό.. για να λάμψουν στο νυχτέρι τους. Έτσι είναι το κορίτσι αυτό. Γι αυτό έκλαιγε. Γιατί δεν θέλει ποτέ να μαλώνουν. Γιατί το φοβάται αυτό το παγερό ποτάμι και πάντα πέφτει μέσα για να το μετριάσει με τη ζέση της καρδιάς της. Έχει κουραστεί όμως.. και αυτό είναι ένα συναίσθημα.. , μια δύναμη που έρχεται από έξω και δεν μπορεί να την ελέγξει. Τελευταία, νιώθει χωρίς παλμό.. αδύναμη, ευάλωτη, χωρίς διάθεση. Είναι όλο μελαγχολική, αποφεύγει τον κόσμο και την ενοχλεί και ο παραμικρός θόρυβος. Ακούει χαμηλά μουσική και στέκεται ώρες μπροστά στο παράθυρο να κοιτάει έξω.. όχι κάτι συγκεκριμένο.. γενικά.. Δεν έχει όρεξη ούτε για διάβασμα. Ότι βιβλίο πιάνει στα χέρια της το ξεφυλλίζει για λίγο μα το αφήνει αμέσως σαν να μη θέλει τίποτα να τραβήξει την προσοχή της από το κενό μέσα στο οποίο διαβαίνει τελευταία, νομίζοντας πως εκεί μέσα κάπου, θα αναπνεύσει. Αυτό βέβαια είναι μια αυταπάτη.. ή μάλλον ένας εγκλωβισμός. Ο μόνος που μπορεί να την βγάλει από εκεί είναι ο ίδιος Δημήτρης. Υπάρχουν φυσικά οι στιγμές τους.. περνάνε όμορφα κάποιες φορές. Εκείνος έχει κάποιες αναλαμπές κάτι με το οποίο ποτέ δεν μπορεί να την συνηθίσει γιατί ποτέ δεν ξέρει η κοπέλα πότε ακριβώς θα γίνει και με ποιον τρόπο. Αυτές τις “φορές”.. της φέρεται σαν να είναι ο ποιο τρυφερός άντρας πάνω στον πλανήτη.. σαν μην υπάρχει άλλος που να μπορεί να συνδυάσει τόσο τέλεια τη φινέτσα με την απλότητα και την αμεσότητα.! Την κατασκευασμένη αγριάδα με τα καυτά βαθιά μάτια του που την παραλύουν σαν την κοιτάει. Σαν να μην υπάρχει άλλος.. σαν να μη μπορεί να υπάρξει.! Είναι ο μόνος που μπορεί να την βουτάει και να την αναδύει μέσα σ’αυτή την παλίρροια.. Αυτή είναι η αγάπη του.. Μια παλίρροια.. Όμως αυτή!.., η Ελένη..
είναι μια γόνδολα..

Μια γόνδολα πάνω στα φεγγαροπλημμυρισμένα βενετσιάνικα νερά..