Γιατί πολλοί νέοι δήμαρχοι αρέσκονται να παρουσιάζουν ότι παραλαμβάνουν “καμένη γη”; Αν δεν ισχύει στην πραγματικότητα, τότε εκτός από-αυτονόητα-επικοινωνιακοί, οι λόγοι είναι σαφώς ψυχολογικοί.
Είναι φυσικά και θέμα πολιτικής κουλτούρας και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς τη διοίκηση. Για κάποιους η διοίκηση αποτελεί μία δημιουργική διαδικασία υλοποίησης ενός οράματος που οι συνδημότες τους τους δίνουν την ευκαιρία να εφαρμόσουν. Για άλλους αποτελεί, με τρόπο ρεβανσιστικό, το μέσο για τη δημιουργία εντυπώσεων που επί της ουσίας δεν εξυπηρετούν κανέναν παρά μόνο εκείνον που τις δημιουργεί.
Θα ήταν τουλάχιστον φαιδρό να ισχυριστεί κανείς ότι μία απελθούσα δημοτική αρχή τα έκανε όλα σωστά, είτε βρέθηκε για πολύ χρονικό διάστημα, είτε για λίγο, στο “τιμόνι”. Εξίσου φαιδρό θα ήταν ο νέος δήμαρχος να μιλά με ενθουσιασμό για τα έργα και τις ημέρες του προκατόχου του, όταν μάλιστα έχει φροντίσει κατά την προεκλογική περίοδο να τον αποδομήσει.
Σε τι εξυπηρετεί όμως η “καμένη γη” και πόσο πιστευτή γίνεται τελικά;
Πριν προσπαθήσουμε να το αναλύσουμε ας το κάνουμε εικόνα.
Χαμογελαστοί, ορεξάτοι, έτοιμοι να… σηκώσουν τα μανίκια και την ίδια στιγμή “σκοτεινιασμένοι” για την κατάσταση που καλούνται να αντιμετωπίσουν την επομένη της ορκωμοσίας τους. Προβληματισμός, ανακοινώσεις, διαρροές στον Τύπο για παρατυπίες, εντεταλμένα σπόιλερ στα καφενεία και στο τέλος… θα κάνουμε ό,τι μπορούμε!
Κάτι σας θυμίζει. Είναι οι νέοι διοικούντες που αγαπούν να καταναλώνουν την ενέργειά τους, από την επομένη κιόλας της εκλογής τους και πριν καλά καλά αναλάβουν καθήκοντα, στο τι έγινε και όχι στο πώς θα γίνει από δω και πέρα. Την ίδια στιγμή που άλλοι συνάδελφοί τους (γιατί δεν είναι όλοι έτσι) έχουν ήδη ανασκουμπωθεί, αυτοί ανακυκλώνουν τον αρνητισμό της προεκλογικής περιόδου έχοντας πλέον και “ντοκουμέντα”.
Τα επικοινωνιακά “πυροτεχνήματα” κάνουν δουλειά. Κακά τα ψέματα. Ειδικά όταν κάποιος θέλει να αιφνιδιάσει και να τραβήξει την προσοχή από τα σοβαρά και τα τρέχοντα που τον αφορούν. Πρόσκαιρα κάποιους τους εξυπηρετούν καθώς τα αξιοποιούν για να επιβεβαιώσουν αυτά που ισχυρίζονται. Τέτοιες πρακτικές ερεθίζουν ένα συγκεκριμένο κοινό γι’ αυτό και κάποιοι διαχρονικά πολιτεύονται εκμεταλλευόμενοι κυρίως την άγνοιά του. Κοινώς… “ρίχτο κι όπου πιάσει”!
Βέβαια η επικοινωνιακή διαχείριση μιας κατάστασης δεν είναι απαραίτητα κακή. ‘Οταν όμως κάποιος διαχειρίζεται επικοινωνιακά αυτό που δεν γνωρίζει, τότε ξεκινούν τα προβλήματα. Για τους πολλούς αλλά και για τον ίδιο. Και τότε η “καμένη γη” μπορεί να αποδειχθεί “άνθρακες ο θησαυρός”. Και εδώ ταιριάζει απόλυτα αυτό που ο θυμόσοφος λαός μας έχει πει. Ότι η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια. Το να παραδεχθείς ότι δεν γνωρίζεις, εν τέλει, μπορεί επικοινωνιακά να λειτουργήσει και θετικά. Με το να παριστάνεις ότι γνωρίζεις αυτό που δεν γνωρίζεις και να θέλεις να το καρπωθείς και επικοινωνιακά, νομοτελειακά κάποια στιγμή θα εκτεθείς. Γιατί μπορεί να συμβεί να βλέπεις “καμένη γη” όχι επειδή θέλεις αλλά επειδή δεν ξέρεις.
Και κάτι ακόμη. Το να επενδύει κανείς στην “καμένη γη” προϋποθέτει μία τοξική αντίληψη γα τη διοίκηση. Δηλαδή προϋποθέτει τοξική συμπεριφορά, ίντριγκα, εκδικητικότητα και μικροψυχία . Κάτι άλλο δηλαδή από αυτό που θα έπρεπε να συνιστά η προσφορά στα κοινά. Για κάποιους είναι το ψυχολογικό “μαξιλάρι” για να διαχειριστούν την ανασφάλεια που τους προκαλεί η άγνοια. Αν βέβαια είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτά που αγνοούν…
Σχολιάστε το άρθρο