Με πήρε ο ύπνος – 1ετής φοιτητής Δασολογίας στο σπίτι μου στις 40 Εκκλησιές – βλέποντας στην τηλεόραση τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς στα Ίμια και ξύπνησα ακούγοντας τον Σημίτη να ευχαριστεί στο Ελληνικό Κοινοβούλιο τους Αμερικανούς.
Ένιωσα ντροπή!
Συρθήκαμε σε μια συνθηκολόγηση ενώ ήδη θρηνούσαμε 3 νεκρούς που ΔΕΝ σκοτώθηκαν από την κακοκαιρία.
Τους βαφτίσαμε ήρωες και ούτε γάτα, ούτε ζημιά!
Οι υπηρετούντες την εποχή εκείνη δεν βγήκαν – ακόμη και σήμερα – να μιλήσουν. Τί να πουν άλλωστε. Η ντροπή και ο πόνος τους κλείνει τα στόματα.
25 χρόνια μετά, εν μέσω πανδημίας και διερευνητικών, σχεδόν κανείς δεν ασχολείται. Στις διερευνητικές μάλιστα, συμμετέχουν θιασώτες της ντροπιαστικής πολιτικής Σημίτη στα ελληνοτουρκικά.
25 χρόνια μετά, ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί το αυτονόητο χρέος προς την Πατρίδα ενοχλεί.
25 χρόνια μετά, ο κόμπος στον λαιμό δεν φεύγει.
Στα Ίμια, μαζί με τις 3 ψυχές των παλικαριών που χάθηκαν, έχασε η Ελλάς.
Καραθανάσης, Βλαχάκος και Γιαλοψός έπεσαν για τη Σημαία και πήραν τη θέση που τους αξίζει στο Πάνθεον των Αθανάτων!
Σχολιάστε το άρθρο