Αυτές τις ημέρες άκουσα κάποιους να επιχειρηματολογούν πάνω στα εξής:
- Δεν πρέπει να επεκτείνουμε τα ναυτικά μίλια στο Αιγαίο σε 12 γιατί θα γίνει μια “κλειστή θάλασσα”.
- Μέχρι το 2050 όλη η Ευρώπη θα γίνει “πράσινη” (ηλεκτροκίνηση κλπ) και ας τα πάρει όλα τα πετρέλαια ο Ερντογάν να τελειώνουμε.
Και είπαν και πολλά άλλα…
Οι κυβερνώντες επενδύουν στον φόβο των ψηφοφόρων “να μην έρθει η αντιπολίτευση στην εξουσία” και η αντιπολίτευση εύχεται την αποτυχία της κυβέρνησης για να έρθει αυτή στην εξουσία. Λες και μιλάμε για μπάλα…
Έτσι σκέφτονται κάποιοι – ακόμα και στα εθνικά θέματα – βάζοντας το κόμμα πάνω από την Πατρίδα.
Για εμένα πάλι φόβος είναι να μην οδηγηθούμε σε εθνική τραγωδία και παραδώσουμε την Πατρίδα μικρότερη στις επόμενες γενιές.
Και στο ερώτημα αν θέλω πόλεμο η απάντηση είναι: “Όχι δεν θέλω. Όπως δεν θέλω και μικρότερη Πατρίδα. Διότι σήμερα κινδυνεύουμε και σε πόλεμο να πάμε και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων να μας σύρουν – προ τετελεσμένων – για τα κυριαρχικά μας δικαιώματα”.
Υ.Γ.: Τις τελευταίες ημέρες βλέπω γελάκια και μια χαλαρή διάθεση των κυβερνώντων στην όποια αναφορά στα ελληνοτουρκικά. Μάλιστα διακρίνω στον υπουργό της Άμυνας να έχει ένα χαμόγελο που με ανησυχεί. Συν τοις άλλοις αποθεώνεται από τους ακολούθους του στα social media επειδή γελάει και αυτό τους κάνει αισιόδοξους. Εμένα πάλι όχι!
Ο Σταύρος Λυγερός τα περιγράφει πολύ κομψά στο άρθρο του: “Με τον Δένδια θα ξεχάσουμε κι αυτά που μάθαμε!” στο slpress.gr
Σχολιάστε το άρθρο