Μόνο το ένδοξο παρελθόν – και οι όμορφες στιγμές που αυτό μας έφερε – έχουν μείνει στην σημερινή «άρρωστη» και «φτωχή» Ελλάδα. Η πλειψηφία, πολιτών και πολιτικών, αναλώνεται σε κόντρες καφενειακού τύπου για πολύ σοβαρά θέματα που μας ξεπερνούν.
Στη σημερινή Ελλάδα μπορεί να αποθεώνεται η άποψη του κάθε ημιμαθή, αρκεί να είναι στην «γραμμή» που το σύστημα επιθυμεί. Εδώ φτάσαμε και θα πάμε ακόμα παρακάτω, στο άπατο βαρέλι των μνημονίων και της σαπίλας που δημιούργησαν μια γενιά που δεν έχει Πατρίδα και έχει μόνο κομματικό χώρο ανάλογα με την τσέπη. Σε αυτό το σκηνικό επιβιώνουν και οι εμμονές του συστήματος που το 2004 συνετρίβη και που σήμερα, με άλλο προσωπείο, έρχεται να επιβάλλει τα εθνομηδενιστικά πιστεύω του.
Ευτυχώς στην πλευρά αυτή της ιστορίας δεν θέλω και δεν πρέπει να ανήκω. Δεν μου το επιτρέπουν οι οικογενειακές – πολιτικές καταβολές μου και η ιδιοσυγκρασία μου.
Θα μείνω με τις όμορφες θύμησες της περήφανης Ελλάδας και για αυτές θα γράφω έως ότου έρθει η ώρα να ζήσω και πάλι τις ίδιες χαρές. Όχι για να επαναληφθεί η ιστορία, αλλά γιατί είμαστε η σωστή πλευρά της ιστορίας.
Στον κίνδυνο του «κοιτώντας πίσω να σκοντάψεις» δεν ανησυχώ. Οι προστιθέμενες αξίες και η εθνική αυτοπεποίθηση των μεγάλων στιγμών μας, δίνουν δύναμη να ξεπεράσουμε το σημερινό μαύρο και να πάμε πιο μακριά.
Στις 13 Αυγούστου, συμπληρώθηκαν 16 χρόνια από την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.
Πόσο μακρινό και ονειρικό φαντάζει σήμερα το 2004…
Σχολιάστε το άρθρο