Το μυστήριο με τη μη αναφορά του μπλε χρώματος στα αρχαία κείμενα
Αν και η Ελλάδα περιβάλλεται από άπειρες αποχρώσεις του μπλε, εμβληματικές μπλε στέγες που βρίσκονται στα νησιά της, πλούσιες ζαφειρί θάλασσες και φωτεινούς γαλάζιους ουρανούς, η εμφανής απουσία μιας ξεχωριστής λέξης για το μπλε χρώμα στα αρχαία ελληνικά φαίνεται ανεξήγητη.
Κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν στενές εμπορικές σχέσεις με τους Αιγυπτίους που ήταν οι πρώτοι που ονομάτισαν και χρησιμοποίησαν το μπλε χρώμα στους πίνακές τους και στη βαφή (για ρούχα) τους.
Γενικότερα πάντως το “μπλε” ως λέξη λείπει από τις γλώσσες όλων – πλην των Αιγυπτίων – αρχαίων πολιτισμών. Δεν υπήρχε διακριτή λέξη για το χρώμα στα κινέζικα, τα εβραϊκά, τα σανσκριτικά ή τα ελληνικά, μάλλον, το χρώμα που ονομάζουμε μπλε συνήθως ομαδοποιούνταν με άλλα χρώματα, όπως το πράσινο.
Ο Όμηρος στα έπη του συνέκρινε τη θάλασσα, όχι με τον ουρανό ή άλλα γαλάζια αντικείμενα, αλλά με το «κρασί», γεγονός συγκλονιστικό αλλά και άκρως ενδιαφέρον. Σε όλη την ποίηση του Ομήρου, η θάλασσα αναφέρεται επανειλημμένα ως «οίνωψ πόντος» δηλαδή κρασάτο (ερυθρό) πέλαγος. Πολλοί, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το “Οίνωψ” που χρησιμοποιεί ο Όμηρος για τη θάλασσα θεωρούν ότι είχε στο νου του να την χαρακτηρίσει ως ταραγμένη.
Επιπλέον, ο Όμηρος αναφέρει το μέλι ως «πράσινο» και το πρόβατο ως «ιώδες» στα έργα του, με αποτέλεσμα οι ακαδημαϊκοί του 19ου αιώνα να πιστεύουν ότι είτε οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν πλήρη αχρωματοψία, είτε δεν είχαν αναπτύξει ακόμη τις απαραίτητες ικανότητες για να δουν τα χρώματα όπως εμείς σήμερα.
Φαίνεται ότι για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε καλύτερα τις περιγραφές του Ομήρου και το χρωματικό δίλημμα ενός αιώνα, πρέπει πρώτα να είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τον υποκείμενο συλλογισμό για τη χρήση αυτής της περίεργης επιλογής λέξεων.
Σχολιάστε το άρθρο