….Τα ξημερώματα της παραμονής του Χριστού έβρισκε όλους τους κατοίκους στο πόδι. Έπρεπε να σφάξουν τα γουρούνια, να σφάξουν τις κότες, να ετοιμάσουν για τη μεγάλη μέρα τα φαγητά, τα ψωμιά, τα κρασιά.
Να φέρει και η νοικοκυρά τον κέδρο που θα έκαιγε το βράδυ και την ημέρα των Χριστουγέννων στο τζάκι, επειδή, όταν «τα άνομα σκυλιά του Ηρώδη» κυνήγησαν τον Χριστό, η Παναγία τον ‘έκρυψε κάτω από ένα κέδρο και σώθηκε. Έναν ακόμη είχε φυλαγμένο να κάψει την παραμονή και την ημέρα της Πρωτοχρονιάς και άλλον ένα την ημέρα των Φώτων. Τη στάχτη τη συγκέντρωνε για να την ρίξει στα αμπέλια ο άντρας της για να δίνουν καρπό. Να τη ρίξει ακόμη στις συκιές για να απαλλαγούν από την κατάρα του Χριστού και στις μηλιές για να εξαγνιστούν, επειδή έδωσαν τον καρπό της αμαρτίας στους πρωτόπλαστους…………..
……….Τα παιδιά εγκατέλειπαν το κρεβάτι τους βιαστικά κι απ’ το πρωί επισκέπτονταν τα σπίτια για να πουν τα «κόλιντρα».
«Κόλιντρα, μόλιντρα,
Δω ‘ μ’ θεια την κ΄λούρα
Να μι σι κόψου μι ‘ν τσικούρα.
Να κι η Χριστός που έρχιτι
απού πέρα, απού πέρα,
μι τη χρυσή μαχαίρα,
που σφαζ’ τα κουκουτάρια
να φαν τα παλλικάρια»
Οι νοικοκυρές γέμιζαν τις τσέπες τους με «καλούδια», καρύδια αμύγδαλα, ξερά σύκα, σταφίδες και στην καλύτερη
περίπτωση, τους έδιναν κάποιο μικρό νόμισμα……………….
……………………. Νύχτα των Χριστουγέννων και οι εκκλησίες γέμιζαν από τους πιστούς. Η κατανυκτικότατα και των παλιών ναών, όπου στο λιτό διάκοσμό τους τίποτα δεν περίσσευε και δεν αποσπούσε την προσοχή των προσερχόμενων, όπου το μελωδικό κοντάκιο του Ρωμανού «Η Παρθένος σήμερον…» ακουγόταν με αμεσότητα και όπου οι ταπεινές λαμπάδες των πολυελαίων φώτιζαν με διακριτικότητα τον ιερό χώρο, παράσερνε απερίσπαστους τους εκκλησιαζόμενους σε νοερή πορεία προς τη Βηθλεέμ και τους βοηθούσε να οραματίζονται το Σπήλαιο με το Θειο Βρέφος και τη Μητέρα Του.
Ξημέρωνε και οι πιστοί επέστρεφαν στα σπίτια τους για να ευχηθούν σε όλους τα «Χρόνια Πολλά» και να πάρουν μια πρώτη γεύση από τις ετοιμασίες του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού…….
Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σελίδες από το παλιό Λιτόχωρο» του αείμνηστου δασκάλου Αθανασίου Γ. Αδαμόπουλου
Σχολιάστε το άρθρο